Πέμπτη 12 Απριλίου 2012
Colnago Mexico 1976, Columbus PL
Μερικά ποδήλατα μου θυμίζουν τις
ντίβες της μουσικής.
Τραγουδούν μέχρι να φύγουν
από τη ζωή.
Σαν να σταμάτησε ο χρόνος στην πρώτη ωριμότητά τους. Λες και έμεινε
αναλλοίωτο το πιο πετυχημένο τους άρωμα ... Διατηρούν στοιχεία ειλικρινή
και ορίζουν τις τάσεις της μόδας, διαφυλάττοντας ότι καλό είχε κάθε εποχή. Θα έλεγε κανείς ότι βλέπουν τον κόσμο από ψηλά με την χαρακτηριστική ισορροπία της απομόνωσης.
Δεν κρίνουν, επιλέγουν. Δεν πατρονάρουν, προτείνουν.
Προσπαθούν να χαίρονται τις επιλογές τους, αδιάφορες για την κριτική που πιθανά θα δεχτούν .
Έτσι και το Colnago Mexico. Δημιουργήθηκε για να δώσει, όχι να πάρει. Σε μια περίοδο που σήμερα θα λέγαμε ρομαντική, τόλμησε να προτείνει τις επιλογές του και πέτυχε, όπως κάθε τι σχεδιασμένο με προσοχή και σεβασμό.
Βρέθηκε από το κατάστημα του Μιχάλη Κακλαμάνου κατά παραγγελία του
φίλου Μάκη.
Σκελετός - πιρούνι, σε καλή κατάσταση με αρκετά ταλαιπωρημένη βαφή.
Αρχικά ήταν βαμμένο με πέρλα στο χρώμα της μουστάρδας.
Όμορφο χωρίς αμφιβολία, όχι όμως τόσο προκλητικό όσο
ήθελε ο νέος της φίλος.
Εξαρχής μου δόθηκε η ελευθερία επιλογής χρώματος και σχεδίου.
Ετοίμασα αρκετά σχέδια βαφής και πρότεινα τουλάχιστον 4 απο αυτά.
Η ξεκάθαρη εικόνα που είχε ο Μάκης για αυτό, λειτούργησε
σαν παράγοντας ισορροπίας επιλέγοντας ένα απλό στην όψη σχέδιο στο μπλε
που με έχει κερδίσει τελευταία.
Η ποιότητα του σαν κατασκευή είναι τρομακτική. Θα μπορούσε να ξεγελάσει εύκολα κάποιον
που θα το έβλεπε καθαρό μέταλλο ότι είναι φτιαγμένο πριν 2-3 χρόνια.
Το θαύμασα πραγματικά, από τα λίγα ποδήλατα που δεν χρειάστηκε να
καλιμπράρω ή να φινίρω σε επίπεδο μετάλλου.
για όσους τον γνωρίζουμε, βρήκε λύσεις με ποιότητα και ανέδειξε το ποδήλατο σε βαθμό να σταματά η κίνηση των αυτοκινήτων στο σημείο που τράβηξα τις φωτογραφίες.
Ακόμα και αυτή τη στιγμή, μου είναι δύσκολο να πιστέψω πόσο τυχεροί ήμασταν με το χρώμα της ταινίας του τιμονιού.
Νόμιζα ότι θα δενόταν με κάποια πάνινη λευκή ταινία που θα του έδινε έναν καθάριο και σπορ χαρακτήρα. Ο Μιχάλης όμως είχε άλλα κατά νου. Σε ένα κατάστημα που ξεπερνά τα 30 χρόνια παθιασμένης λειτουργίας δεν είναι παράξενο να βρεθεί μια
ολοκαίνουρια πλαστική Βenotto ταινία τιμονιού των αρχών του '80.
Πόσο πιθανό είναι όμως να είναι στους ίδιους τόνους με το μπλέ που
επέλεξα ανάμεσα σε δεκάδες άλλα;
Ακόμα και η βροχερή μέρα που έτυχε να το φωτογραφίσω, δεν
Ακόμα και η βροχερή μέρα που έτυχε να το φωτογραφίσω, δεν
κατάφερε να του στερήσει από τη αίγλη του.
Ελαφρύ και με νεύρο είναι έτοιμο πλέον να κάνει παρέα στο Μάκη και ικανό
για τουλάχιστον άλλα 35 χρόνια ζωής.
Πέμπτη 5 Απριλίου 2012
Cherries and green berries... Columbus CROMOR
Μια φορά και έναν καιρό, στα δυτικά προάστια των Αθηνών, εκεί που άλλοτε
έβρισκες αμπέλια και ελαιώνες, γνωρίστηκαν ο Γιάννης και η Χριστίνα.
Η φύσις έλαμπε στο διάβα τους και τα πουλιά κελαηδούσαν κάθε φορά που βρίσκονταν μαζί...
Κανείς θνητός δεν τους ζήλευε και όλοι ξεφυσούσαν με αγαλλίαση κάθε φορά που επαλήθευαν
το δεσμό τους.
Τα ψάρια και οι χελώνες στα ποτάμια και τις λίμνες ακόμα ρωτούν με αγωνία τους περαστικούς:
--Είναι μαζί ο Γιάννης και η Χριστίνα;
--Ναι! τους απαντούν και εκείνα συνεχίζουν γεμάτα ελπίδα τη ζωή τους...
Ήταν ένα γλυκό ανοιξιάτικο απόγευμα όταν με πλησίασε ο Γιάννης .
Τα μάτια του έλαμπαν και είχε ένα αθώο χαμόγελο να γλυκαίνει το πρόσωπό του.
Πωωω... σκέφτηκα, θέλοντας να τρέξω μακριά, να αλλάξω χώρα...
Με κατέβαλαν αισθήματα πανικού καθώς τον έβλεπα να ζυγώνει.
--Λοιπόν Τζων, το πήρα απόφαση! μου είπε χαμογελώντας...
Ένα ρίγος με διαπέρασε καθηλώνοντας με.
Ένα σμήνος παπαγάλων έφευγε για άλλη χώρα όσο ακόμα προλάβαινε και
ο θόρυβος που έκανε έμοιαζε σαν συμβουλή κάποιου σοφού που με προέτρεπε να ακολουθήσω...
Ο Γιάννης ακλόνητος συνέχισε: Σκέφτομαι να κάνω δώρο στην Χριστίνα ένα ποδήλατο, μου είπε.
Αναθάρρησα προς στιγμήν, όπως και να έχει ήταν κάτι που για το μεγαλύτερο
μέρος του πληθυσμού θεωρείται εφικτό. Αφέθηκα στην γαλήνη που μου προσφέρθηκε
απλόχερα ακούγοντας τον να περιγράφει την "εικόνα" που είχε κατά νου, καταστρατηγώντας και μπλέκοντας "αρχές" και χαρακτηριστικά τουλάχιστον τριών "σχολών" κατασκευής ποδηλάτων.
Πλέον ήταν αργά, ήμουν εκεί, είχα ακούσει, είχα συμφωνήσει μη αρνούμενος και πλέον έπρεπε να
ακολουθήσω την "εικόνα" του...
Κομπίαζοντας σαν να είχα φάει στεγνά κορν φλέϊκς, του πρότεινα να συναντηθούμε
με τη Χριστίνα για να μου πει πως περίπου φανταζόταν την εικόνα που είχε σαν ιδέα ο Γιάννης.
Έτσι βρεθήκαμε και οι τρεις, άλλοτε προτείνοντας, άλλοτε εκμαιεύοντας και άλλοτε σιχτιρίζοντας
να συζητάμε για το πως φαντάζονταν η γλυκύτατη Χριστίνα την εικόνα που είχε
κατά νου ο Γιάννης για να δωρίσει σε εκείνη.
Σαν να περιμένεις απο το τηλεκοντρολ να σου δείξει μια ταινία
που δεν έχει κινηματογραφηθεί ακόμη...
Θέλοντας να δημιουργήσουμε ένα ποδήλατο που θα ήταν εργονομικά σωστό για την Χριστίνα,
χρειαστήκαμε χρόνο μιας και οι εκδόσεις περιφερειακών για έφηβους και ποδηλάτες μικρότερους
του 1.70m δεν βρίσκονται με την ευκολία που βρίσκεις τα πιο εμπορικά μεγέθη.
Μετά απο 2 διαφορετικά χρώματα με βάση την ματζέντα και 5 αν θυμάμαι καλά , σκούρα πράσινα
φτάσαμε στην εικόνα που περιέγραφε η Χριστίνα.
Το μικρότερο Michaello που έχω δει, φτιαγμένο στα μέσα του '90 απο τον Μιχάλη Κάσπαρη
στην Θεσσαλονίκη είναι πλέον ολοκληρωμένο . Με αρκετά γρήγορη γεωμετρία
και λεπτομέρειες κατασκευής όπως η θηριώδης μεσαία τριβή, μας έδωσαν ένα ποδήλατο
πολύ άκαμπτο αλλά και εξαιρετικά απορροφητικό στους κραδασμούς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)